سیستم‌های متمرکز و سیستم‌های غیر متمرکز:
برای آنکه با سیستم‌های متمرکز و همچنین سیستم‌های غیر متمرکز آشنا شویم با ذکر یک مثال آغاز می‌نماییم. یک شرکت را در نظر بگیرید که علاوه بر دفتر مرکزی، یک دفتر در شیراز و یک دفتر در تهران دارد که در تمامی این دفاتر عملیات مالی صورت می‌گیرد. در این صورت در تعریف کدینگ حساب‌ها چه رویکردی باید داشت که بتوان در دفتر مرکزی بدون ایجاد مغایرت یا از بین رفتن اطلاعات، رخدادهای مرتبط با هر یک از عملیات مالی شعب را فراخوانی نماییم؟
اگر سیستم ما غیر متمرکز باشد، هر یک از دفاتر بصورت مستقل کار می‌کنند و هر کدام کدینگ مخصوص به خود را دارند و در حسابداری بخش مرکزی (تجمیع)، می‌بایست به تفکیک هر کدام از شعب، سر شاخه مخصوص به آن شعبه را ایجاد نماییم، تا هنگام فرخوانی اطلاعات و رخدادهای مالی در دفتر مرکزی مغایرت بین داده‌ها به حداقل برسد یا احیانا اطلاعات مخدوش نشود.
در شرایط مذکور اگر نیاز به تبادل اطلاعات بین شعب یا بخش‌های مختلف سازمان یا شرکت باشد از آنجا که هر کدام از دفاتر کدینگ مستقل برای خود دارند و به کدینگ دیگر دفاتر دسترسی ندارند، این امر امکان پذیر نخواهد بود، مثلا فرض کنید یکی از مشتریان از دفتر شیراز خریدی انجام می‌دهد و می‌خواهد وجه مربوط به آن شرکت را در دفتر تهران پرداخت نماید اما چون کدینگ مشترک نمیباشد این امر امکان پذیر نیست. در اینجا می‌باشد که مفهوم تمرکز اطلاعات به عنوان یکی از خصایص سیستم‌های یکپارچه مطرح می‌شود. یعنی داده‌ها و اطلاعات تحت هیچ شرایطی نباید در دو مکان متفاوت نگهداری شود. برای حل این معضل کافی است صرفا یک محل برای نگهداری دیتاها داشته باشیم، در این مسئله یکبار کدینگ را برای هر سه دفتر در یک مکان و در یک پایگاه اطلاعاتی تعریف می‌کنیم و هر یک از افراد شعب با دسترسی مختص خود به نرم‌افزار متصل می‌شوند و رخدادهای مالی متناظر با فعالیت های واحد خود را وارد می‌نمایند.
