قبل از مطالعه این پست ابتدا پیشنهاد می‌کنم استاندارد شماره 8 حسابداری در زمینه موجودی مواد و کالا را حتما از طریق لینک زیر مطالعه نمایید.
روش‌های تعیین بهای خروج کالا در انبار:
پنج نوع می باشد که به تفکیک هر یک توضیحاتی درباره آنها داده شده است.
1.میانگین :
دراین روش، در هر خروج میانگین بهای موجودی کالامحاسبه شده و به عنوان بهای کالای صادره لحاظ می شود. در سیستم‌های نرم افزاری از میانگین موزون متحرک استفاده می‌شود که جهت آشنایی با این روش و تفاوت آن با روش میانگین موزون به لینک زیر مراجعه نمایید :
حسابداری موجودی مواد و کالا (روش میانگین موزون)
2-میانگین به تفکیک انبار :
در زمانی که یک کالا در بیش از یک انبار دارای رفت و برگشت باشد ، اینکه ما از ارزش و مقدار مانده کالادر هر انبار میانگین بگیریم یا یکبار برای تمام انبارها این عمل را انجام دهیم ، تفاوتی را در بهای محاسبه شده برای اقلام صادره بوجود می آورد.
اخذ میانگین در سطح انبار از نظر اصول حسابداری نادرست است ، چرا که اصولا کالا مستقل از مکان آن باید بهای ثابتی داشته باشد.
دربرخی کاربردها هیچ راه دیگری نداریم و مجبوریم که کالاها را در هر انبار قیمت گذاری نمائیم.
LIFO.3: اولین صادره از آخرین وارده:
در این روش بهای تمام شده کالاهای مصرف شده هرچه بیشتر به بهای بازار نزدیک خواهد بود.
در شرایط تورمی ، ارزش موجودی کالاها در انبارها کمتر از ارزش روز آنها نشان داده می شود اما کالاهای صادره با ارزش بیشتری لحاظ می شوند.
FIFO.4: اولین صادره از اولین وارده:
هدف این است که موجودی کالاها در انبار هرچه بیشتر به بهای بازار نزدیک باشند.
درشرایط تورمی ، این روش منجر به کم شدن بهای تمام شده کالای مصرف شده نسبت به ارزش روز همان کالاها خواهد شد. اما در عوض ارزش کالاهای موجود در انبار به واقعیت نزدیک تر خواهد بود.
5شناسایی ویژه :
دراین روش باید برای هر صدور کالا از انبار ، دقیقا معلوم شود که صدور از محل کدام ورود انجام می شود.
این دقیق ترین روش برای تعیین بهای کالای صادره است.
دراین روش همان بهای ورود برای صدور نیز لحاظ خواهد شد.
با این که دقیق ترین روش برای تعیین بهای صادره ها است ، اما هم در زمان اجرا دشوار است و هم اینکه برای برخی از انواع کالاها اصلا قابل اعمال نیست مثلا کالاهایی که بسته بندی درست و مشخصی ندارند.
